Zbigniew Herbert U wrót doliny

zestawienie zjawiska z innym, pod pewnymi względami podobnym

powtórzenie zadań o tej samej lub podobnej budowie

zastąpienie znanego słowa określeniem wielowyrazowym

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

przedstawienie po kolei sekwencji elementów

ożywienie, nadanie przedmiotom martwym cech istot żywych, np. Noc ucieka.

wiersz, w którym nie można wskazać żadnych schematów rytmicznych (nie ma regularnie rozłożonych sylab, powtarzających się konstrukcyjnych elementów), ale mogą w nim występować rymy

(1924–1998; poeta, eseista, dramatopisarz; jeden z najwybitniejszych polskich poetów współczesnych, dwukrotnie nominowany do Literackiej Nagrody Nobla; urodził się we Lwowie, w rodzinie inteligenckiej, pochodzenia angielskiego i ormiańskiego; ojciec poety kultywował tradycje patriotyczne i to on rozbudził w synu zainteresowanie naukami humanistycznymi; podczas II wojny światowej działał w konspiracji; edukację szkolną zakończył maturą, którą zdał na tajnych kompletach w 1943 r.; studiował polonistykę, filozofię, prawo i ekonomię na różnych uczelniach, uczył się także na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; w 1950 r. zamieszkał na stałe w Warszawie; pracował dorywczo jako ekspedient, projektant, pracownik administracyjny; na początku lat 50. zadebiutował publikacją wierszy w „Życiu Literackim”, choć pierwszy zbiór poezji, Strunę światła, wydał dopiero w 1956 r.; książkowy debiut od razu wzbudził zainteresowanie czytelników i krytyki; uwielbiał podróżować – dużo czasu spędził we Francji, we Włoszech, w Grecji, Wielkiej Brytanii czy Stanach Zjednoczonych; odwiedził także Niemcy Zachodnie, Izrael, Belgię i Holandię; fascynowała go kultura śródziemnomorska, spuścizna antyku, malarstwo holenderskie; liczne wyjazdy owocowały zbiorami esejów na temat sztuki i architektury (Barbarzyńca w ogrodzie z 1962r., Martwa natura z wędzidłem z 1993 r.); w 1968 r. ożenił się w Paryżu z Katarzyną Dzieduszycką; z krótkimi przerwami podróżował stale od 1958 do 1991 r.; nigdy nie zdecydował się zostać w pełni emigrantem i zawsze interesował się problemami społeczno-politycznymi Polski; znany był z bezkompromisowych poglądów politycznych i moralnych: ostro krytykował ideologię komunistyczną, surowo też oceniał artystów, którzy po 1949 r. zaakceptowali założenia socrealizmu w sztuce; w połowie lat 70. Herbert podpisał Memoriał 59 – list protestacyjny kilkudziesięciu polskich intelektualistów przeciwko planom wprowadzenia zmian w konstytucji, które miały na celu ograniczenie suwerenności państwa; to spowodowało zakaz druku utworów poety i zmusiło go do publikowania swojej twórczości w pismach podziemnych i emigracyjnych; wciąż pisał i wydawał kolejne tomy poezji (Studium przedmiotu, Pan Cogito, Raport z oblężonego Miasta i inne wiersze); był laureatem wielu nagród literackich, m.in. Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (1963), niemiecką Nagrodę im. Gottfrieda von [gotfrida fon] Herdera (1973) i europejską Nagrodę im. Petrarki (1979); w ostatnich latach życia powrócił na stałe do Warszawy z powodu problemów zdrowotnych; był związany z ruchem Solidarności i pod koniec życia współpracował z „Tygodnikiem Solidarność”; do końca intensywnie pracował mimo choroby; na krótko przed śmiercią wydał zbiór wierszy Epilog burzy i antologię 89 wierszy (1998); zmarł w Warszawie, jego grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim