Sławomir Mrożek Tango – opracowanie

gatunek dramatu powstały w romantyzmie; nie jest w nim przestrzegana zasada trzech jedności ani decorum; łączy w sobie fantastykę z realizmem, elementy właściwe dla epiki z liryką (synkretyzm); jest niejednorodny stylistycznie (komizm miesza się z tragicznością, humor z powagą); ma luźną kompozycję i otwarte zakończenie; często nie nadawał się do wystawienia na scenie

odmiana teatru absurdu; świat pełen tragikomicznych sprzeczności, oscylujący między gorzką refleksją egzystencjalną i prześmiewczym wyolbrzymieniem a przerażającymi i tragicznymi aspektami rzeczywistości; narodził się pod koniec XIX w., uprawiany m.in. przez Witkacego, Witolda Gombrowicza, Sławomira Mrożka (Tango), Tadeusza Różewicza

powstał w latach 50. i 60. XX w. we Francji; twórcy podkreślali pustkę ludzkiej egzystencji, balansowali na granicy komedii i tragedii, niedosłownie i krytycznie odnosili się do systemu totalitarnego, sięgając po humor, przerysowanie, karykaturę; przedstawiciele: Samuel Beckett (Czekając na Godota), Eugène Ionesco

(1930–2013); prozaik, dramatopisarz, eseista i rysownik; urodził się w Borzęcinie (wieś w Małopolsce); studiował krótko architekturę na Politechnice Krakowskiej; debiutował w latach 50. jako dziennikarz i satyryk w czasopiśmie „Szpilki”; w kolejnych latach publikował m.in. na łamach „Dziennika Polskiego” i „Przekroju”; debiut literacki miał w 1953 r. (dwa tomy prozy: Opowiadania z Trzmielowej Góry oraz Półpancerze praktyczne); w 1963 r. pisarz wyjechał do Włoch, a potem do Francji, bardzo dużo podróżował; po wystąpieniu o azyl polityczny przebywał na emigracji; do Polski przyjeżdżał tylko na krótkie pobyty; najdłużej mieszkał we Francji, a następnie w Meksyku; w 1996 r. powrócił do Polski z nadzieją na swobodę i rozwój twórczy w wolnym kraju po transformacji ustrojowej; w 2002 r. przeszedł rozległy udar mózgu – powrót do pracy literacko-artystycznej był dla niego możliwy dopiero po długiej rekonwalescencji; pod koniec życia, w 2008 r., pisarz przeprowadził się do Francji; był dwukrotnie żonaty – z malarką Marią Obrembą oraz tłumaczką Susaną Osorio, która towarzyszyła mu przez ostatnie 30 lat życia; zmarł w Nicei, sarkofag z jego prochami znajduje się w Panteonie Narodowym w Krakowie