Czesław Miłosz Moja wierna mowo

uroczysty zwrot do adresata (osoby, bóstwa, pojęcia, przedmiotu)

inaczej uosobienie; nadanie abstrakcyjnym pojęciom, przedmiotom cech ludzkich – ukazanie ich jako osoby

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

przedstawienie po kolei sekwencji elementów

(1911–2004); poeta, prozaik, eseista, tłumacz, dyplomata; urodził się w szlacheckiej rodzinie na terenach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego; studiował polonistykę i prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie; był członkiem apolitycznego Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich oraz grupy Żagary; debiutował w 1930 r. na łamach pisma uniwersyteckiego; pracował w Polskim Radiu Wilno; po wybuchu II wojny światowej udał się na południe kraju, a później do Rumunii; wrócił do Wilna po tym, jak Sowieci przekazali miasto Litwinom, i przyjął obywatelstwo litewskie; po wkroczeniu ZSRR na teren Litwy przeniósł się do okupowanej Warszawy – uczestniczył w podziemnym życiu literackim pod pseudonimem Jan Syruć, pomagał ukrywającym się Żydom; po upadku powstania warszawskiego opuścił Warszawę; w 1945 r. zamieszkał w Krakowie; po wojnie pracował w dyplomacji; w 1951 r. poprosił o azyl polityczny we Francji z obawy przed represjami rządu komunistycznego; nawiązał współpracę z paryską „Kulturą” i Instytutem Literackim, który opublikował większość jego dzieł; w 1960 r. przeprowadził się do USA, gdzie wykładał literaturę słowiańską na Uniwersytecie Kalifornijskim oraz Harvardzie; w kraju został uznany za zdrajcę i potępiony, zakazano publikacji jego dzieł, a nawet wymieniania nazwiska; w 1980 r. otrzymał Literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości, wówczas stosunek władz komunistycznych do niego zaczął się zmieniać; w 1993 r. na stałe zamieszkał w Krakowie, gdzie pozostał do końca życia; został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce; wczesne wiersze poety są utrzymane w duchu katastrofizmu; twórczość powojenna to rozważania o kondycji ludzkiej, moralności; krytykował komunizm

wiersz bez rymów

inaczej liryka inwokacyjna lub liryka zwrotu do adresata; podmiot liryczny zwraca się do adresata utworu