Zygmunt Krasiński Nie-Boska komedia – opracowanie

[dante aligieri] (1265–1321); urodził się we Florencji; wywodził się ze znanego, choć zubożałego, rodu; studiował na uniwersytetach w Bolonii i Padwie oraz na paryskiej Sorbonie; w młodości przeżył wielką platoniczną miłość do Beatrycze Portinari, która zmarła w 1290 r.; po jej śmierci poeta opisał swoje uczucie w tomie wierszy Życie nowe; angażował się w życie społeczne i polityczne rodzinnego miasta; należał do stronnictwa politycznego, które przegrało walkę o władzę; w 1302 r. przeciwnicy polityczni zarzucili mu korupcję i defraudację miejskich funduszy i skazali go na dożywotnie wygnanie; poeta nie wrócił już nigdy do ukochanego miasta, a w czasie wygnania, oprócz pomniejszych utworów, takich jak traktaty, wiersze i listy, stworzył swoje największe dzieło, Boską komedię

gatunek dramatu powstały w romantyzmie; nie jest w nim przestrzegana zasada trzech jedności ani decorum; łączy w sobie fantastykę z realizmem, elementy właściwe dla epiki z liryką (synkretyzm); jest niejednorodny stylistycznie (komizm miesza się z tragicznością, humor z powagą); ma luźną kompozycję i otwarte zakończenie; często nie nadawał się do wystawienia na scenie

sposób organizacji państwa zakładający, że społeczeństwo jest zhierarchizowane – podzielone na 3 stany (warstwy): duchowieństwo, rycerstwo, chłopstwo

(1812–1859); trzeci wielki poeta polskiego romantyzmu; pochodził z arystokracji; urodził się w Paryżu; wcześnie stracił matkę, a ojciec (współpracownik księcia Konstantego) wychowywał go w duchu konserwatyzmu; po przerwaniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim odbywał liczne podróże (Niemcy, Austria, Włochy, Szwajcaria, Francja); po klęsce powstania wraz z ojcem, który uznał je za bezcelowy i rewolucyjny zryw, udał się do Petersburga; dzięki kontaktom i majątkowi ojca mógł swobodnie podróżować; przyjaźnił się m.in. ze Słowackim i Norwidem; był lubiany w towarzystwie; ożenił się ze wskazaną przez ojca Elizą Branicką, choć wiązały go bliskie relacje z Joanną Bobrową oraz Delfiną Potocką; zmarł w Paryżu na gruźlicę; w jego dorobku znalazły się gotyckie powieści grozy (m.in. Władysław Herman), dramaty (Nie-Boska komedia, Irydion), poematy (Przedświt, Psalmy przyszłości) oraz liczne listy

rozważania o rzeczach, zjawiskach niedostępnych zmysłom i poznaniu rozumowemu

(łac. providentia ‘opatrzność’); koncepcja historiozoficzna zakładająca, że boska Opatrzność czuwa nad światem i ingeruje w jego dzieje

[ewrymen] (ang. ‘każdy’) typ bohatera literackiego o cechach przeciętnego, zwykłego człowieka, reprezentanta wszystkich ludzi