Filozofia romantyzmu

(354–430), filozof, jeden z ojców Kościoła; w młodości prowadził swobodne życie; nawrócił się i przyjął chrzest w wieku 30 lat

określenie prądów umysłowych (filozoficznych) kładących nacisk na rolę rozumu w poznawaniu świata

[johan gotfrid herder] (1744–1803); niemiecki filozof, kaznodzieja; krytyk oświecenia; inicjator twórczości burzy i naporu (Sturm und Drang); studiował medycynę, był słuchaczem Kanta; postulował analizę duchowości narodów obecnej w literaturze; podkreślał znaczenie pieśni ludowych, w których przejawiał się duch narodu i języka jako prawdziwego odbicia natury ludzkiej; twórca pojęcia narodu jako wspólnoty połączonej kulturą; zainicjował badania nad słowiańszczyzną

(VIII w. p.n.e.); grecki wędrowny poeta i śpiewak (aojda); jego istnienie jest niepewne; mógł żyć w Jonii (dzisiejsza Turcja), choć według legendy siedem miast toczyło spór o jego rodowód; przypisuje mu się autorstwo Iliady i Odysei ze względu na liczne podobieństwa między tymi eposami

[johan gotlib fichte] (1762–1814); niemiecki filozof, teolog, nauczyciel; kontynuował myśl Kanta, ale odrzucił jego postulat o istnieniu rzeczy samej w sobie; uważał, że przedmiot poznania nie istnieje bez poznającego go podmiotu ani podmiot bez przedmiotu; wiązał filozofię z moralnością – przyznawał wyższość „ja praktycznemu” (działanie etyczne człowieka) nad „ja teoretycznym” (sposób poznania człowieka); koncepcja czynu jako wysiłku moralnego; złem moralnym jest dążenie do osobistego szczęścia; walka z utylitaryzmem; teoria procesu dziejowego – historia to dzieje stopniowego postępu wolności

[georg wilhelm fridriś hegel] (1770–1831); niemiecki filozof, nauczyciel akademicki; autor Fenomenologii ducha; dwa znaczenia ducha: jako jednia (absolutna substancja złożona z przenikających się stron – rozumnej i przedmiotowej) lub byt dla siebie; fenomenologia ducha oznacza, że duch przeciwstawia się sobie, wyodrębnia z siebie swoją stronę materialną i zyskuje samoświadomość rozumu, a następnie powraca do jedności; człowiek w danym momencie historycznym nie ma świadomości, że dane wydarzenie jest częścią zamysłu ducha dziejów; znikanie narodów to znikanie tworzącej go społeczności lub zanik ducha narodu

pogląd filozoficzny głoszący, że poznanie jest możliwe poprzez bodźce zmysłowe docierające do umysłu

rozważania o rzeczach, zjawiskach niedostępnych zmysłom i poznaniu rozumowemu